سروده ای از رازق فانی : خالی از قصه

خالی از قصه

آنچنان خالی شدم از قصه که

حجم شب در باورم جا میشود

قامت افسانه از بیهودگی

در نگاهم ناگهان تا میشود

پس نیا نزدیک !! چون گم میشوی

در صدای زوزه تکراری ام

از دلت چیزی نگو ! خوابیده ام

بی صدا در بستر بیماری ام

محو شو از خواب من کابوس شب

با لب بی قصه بیدارم مکن

راحتم با بالش خیسم  برو

با فریب کهنه تکرارم مکن

خالی ام اما خیالی زخمی ام

پر شد از شکل خطوط در همت

پچ پچ گنگ صدای خسته و

وحشت بی انتها و مبهمت

صوت قرآن در غم گوری غریب

خون انسان در کف پس کوپچه ها

در دل شبها فقط سوت قطار

یک سفر تا مقصدی بی انتها

رفتن از شهری که در هر گوشه اش

قصه های عاشقی پر پر شده

روی نقش سکه زرد دو رو

قیمت خون از لجن کمتر شده

پلکم از تصویر شب سنگین شد و

اعتراضم ناله های آخر است

تا سحر چیزی نگو خوابیده ام

رو به قبله مردنم آسانتر است

رازق فانی