لطفا حواس پرت نباشیم | پیرامون رسانه و کارکرد حواسی آن

لطفا حواس پرت نباشیم | پیرامون رسانه و کارکرد حواسی آن

ویل اسمیت بازیگر، یک هنرمند چند وجهی در دنیای پُر استعاره سینما است؛ اما مسئله این یادداشت بازیگری و هنرمندی اسمیت نیست بلکه شعور اجتماعی انسان است. قبل از اینکه از نظر اخلاقی سوژه مورد نظر را بررسی کنم بهتر است راجع به دو ابژه که به نوعی در این روزها بهم پیوند خورده اند بنویسم. اول مسئله فرهاد اصلانی و مهر تعرض جنسی را خوردن و دوم بیانیه زنان سینمای ایران که به نوعی هر دو در یک ریل حرکت می کنند. حال خواننده می پرسد این موضوعات چه ارتباطی می توانند با ویل اسمیت و حواشی اسکار داشته باشند؟ من خواهش می کنم این یادداشت را تا انتها بخوانید.

یک

ویل اسمیت در مراسم بلند می شود و توی گوش استند آپ کمدینی که هم رنگ او است و اشاره به همسرش داشته می زند و می گوید اسم خانم مرا به زبان نیاور.

دو

خانم‌ها را به ورزشگاه راه نمی دهند.

سه

زنان سینماگر ایران در بیانیه خواستار نظارت دقیق و جدی بر مسائل پشت پرده سینما شدند و مطرح کردند که در پشت صحنه فلان فیلم فرهاد اصلانی تعارض کرده است.

آخر

روسیه به اوکراین حمله می کند در حالی که دنیا می گوید جنگ جهانی دیگری است و ما نمی دانیم پس کی این جنگ لعنتی که سال‌ها است ما برایش آماده‌ایم شروع می شود.

نظریه (tenet)

جریان ویل اسمیت جریان قیصر بودن و غیرت داشتن نیست بلکه به نظرم مصداق یک هنرمند است که در لحظه نتوانسته احساساتش را کنترل کند. چندی بعد او جایزه اسکار را می گیرد و در حالی که اشک می ریزد از عمل خود نادم است اما کار از کار گذشته و فیلم تو گوشی زدن او در مراسم اسکار دست به دست می شود. واکنش کاربران ایرانی در فضای مجازی هیچ اهمیت و موضوعیتی ندارد چرا که فکر می کنم زندگی این روزهای مردم ایران مجازی شده است و ارتباط خود را با واقعیت از دست داده اند و نمی توانند مرزی بین واقعیت و آنچه در مجاز اتفاق می افتد تعیین کند دلیل آن هم قطعا این است که زندگی در واقعیت برایشان خیلی گران، از نظر اقتصادی، تمام می شود. پس مسئله ما واکنش آکادمی اسکار به این اتفاق است. سوالی که مطرح می شود آیا این اتفاق نیز مانند جوکر خودمان همه چیزش کارگردانی شده و از پیش تعیین شده نبوده؟ چرا یک سیاه پوست باید سیلی محکمی به سیاه پوست دیگر بزند؟ سیاه پوستی که دارد استند آپ می کند و حداقل از یک بازیگر آن هم سیاه پوست انتظار می رود که جنبه‌اش خیلی بیشتر از این‌ها باشد. آیا اگر شما جای ویل اسمیت بودید سیلی را انتخاب می کردید یا کمدین را گاز می گرفتید؟ پرسش هایی که ظاهرا من باید پاسخی برای آنها بنویسم اما چون واکنش یک کنش شخصی است باید به خودمان برگردیم و به نوعی ادب از که آموختی از بی ادبان شویم. نه آنکه اسمیت بی ادب باشد اما بی ادبانه رفتار کرده است. بیانیه زنان سینماگر ایران نیز همین گونه است. لطفا حواسمان باشد از دیگر رفتارهای به اصطلاح مردانه‌ای که با زنان جامعه‌مان می شود غافل نشویم، لطفا یادمان نرود بازی‌های درخشان فرهاد اصلانی را و مرز بین واقعیت و مجاز را پیدا کنیم هرچند در این اوضاع اقتصادی من هم زندگی در فضای مجازی را ترجیح می دهم اما یادمان نرود دخترانی را که واقعا پشت درهای ورزشگاه آمده بودند واقعا بلیط خریده بودند و واقعا اسپری فلفل خوردند؟ حمله روسیه به اوکراین هم دستگرمی است. اصلا به نظرم این حواشی برای پرت شدن حواس‌ها از یک بحران اجتماعی بزرگ است. روسیه مانند یک عروسک بافتنی نخ کش شده، اوکراین را شکافته. یمن کجا رفته؟ از عراق و افعانستان چه خبر؟ ما زود حواسمان از مسئله اصلی پرت می شود. قطعا نویسنده همه موضوعاتی را که در یادداشت خود آورده بر عهده می گیرد اما حواسمان باشد که مسئله سینما در جهان ویل اسمیت و سیلی‌اش نیست که شاید اگر خود من جای او بودم کمدین را گاز می گرفتم مسئله سینمای ما از زمانی شروع شد که خانم فیلمنامه نویس درباره عشق در یک نشست خبری صحبت کرد و موضوع ریل گذاری‌ها مطرح شد. حواسمان باشد در دام بیانیه‌هایی که مطمئنم آنها که امضایش کرده‌اند را شکار کرده، نیوفتیم.

نویسنده:علی رفیعی وردنجانی

نوشته لطفا حواس پرت نباشیم | پیرامون رسانه و کارکرد حواسی آن اولین بار در روزنامه اینترنتی برداشت بلند. پدیدار شد.