سروده ای از رازق فانی : دو قناری

دو قناری

.

توی جنگلی پر از عشق روی شاخه های احساس
تو حریم دلنواز و عاشقانه گل یاس

زیر قطره های پاک و گرم بارون بهاری
همقصم شدن که با هم بمونن دوتا قناری

چه شبا که این دو عاشق زیر چلچراغ مهتاب
واسه هم غزل میگفتن غرلای ساده و ناب

هر شب این دوتا قناری با هم همنوا میخوندن
توی شهر آشنایی قصه وفا میخوندن

شعراشون همیشه گرم و پر از شور و نوا بود
تو تمام طول شعرا انگاری بوی خدا بود

بی خیال هرچی درد و بیخیال هرچی غصه
بیخبر از اینکه اونجا قصه شون قصه درده

آخر یه عشق شیرین روزای نمور و سرده
روزگار بی مروت باز با عاشقا جفا کرد

اون دو تا قناری عشق رو بازم از هم جداکرد
حالا این دوتا قناری بازم هم صدا میخونن

سینشون پر از گلایست گله از دست زمونه
دلشون گرفته حتی واسه تلخی های خونه

دیگه جای شوق و شادی پر غربته دلاشون
یادشون میاد که روزه عاشقانه بود صداشون

حالا زندگیشون هر چند شده گنگ و بی ستاره
ولی هردو خوب میدونن بعد هر خزون بهاره

رازق فانی