سروده ای از رازق فانی : چشمهایت

چشمهایت

.

چشمهایت

دریای عشق را می ماند

و من

غرقه این بحرم

که هر لحظه

کشتی زندگانیم را متلاطم می کند

و سرگشته ترین غریق

در بین موجهای حسرتم

و برق نگاهت

در ظلمت دلم

پنجه خورشید را

می ماند

و صد شراره غم

در فراقت

همچو تازیانه

بر تن سرد افکارم

می نشیند

و من نور سبز نگاهت را

می جویم

آری چشمهایت

مرکب اندوه است

و من سوار بر گرده ی آن

فارغ و سرشار از هیچ

همچو ناله ی جغد

می گریم

و به نا کجا ها می روم

و آتش سرخ چشمهایت

برگهای سبز زندگیم را

می سوزاند

و در هنگامه ی یأس

تنهاتر از تنها

می نشینم

و در سراب عشق

گلهایی می چینم

گلهای نگاهت را

گلهای چشمهایت را

رازق فانی