موزیک

اول شخص مفرد | منِ ذهنی بیمار اول شخص مفرد با نوشته و بازی امید نیاز استیضاح این روزهای جامعه از همه دیروز خود است. نیاز در مقام کارگردان و بازیگر با دو بُعد روانشناختی تماشاگر خود را رو به رو می کند. بُعد عینی و بُعد ما قبل عینی. مسئله ای که در مواجهه با این نمایش من را درگیر خود کرد، بُعد ما قبل عینی آن است که در این یادداشت سعی می کنم آن را بازگو کنم. برای نوشتن ابژکتیویته از این نمایش لازم است تا بیشتر شخصیت مهرداد را، با بازی متد اکتینگ امید نیاز، واکاوی کنیم. *روشن فکر عینکی در تئاتر اصفهان همواره دو جنبه مورد بررسی قرار می گیرد. عقبه نمایش در این شهر و مواجهه آن با شکل امروزی آن. در نمایش «اول شخص مفرد» عینیت بخشی به هر دو مورد در شخصیت پردازی موشکافانه نویسنده دیده می شود. مهرداد در حال مشاجره با شیرین است که در پایان نمایش می فهمیم او وجود خارجی ندارد و صدایی که از شیرین پشت پرده شنیده می شود صدایی در ذهن مهرداد است. مهرداد کراوات می زند، حرف های رک و بی پرده روشن فکرانه بر زبان می آورد، آن طور که میزان سن برای ما می گوید یک تیپ هنری دارد که اهل کتاب است و قوه تخیل بالایی دارد و در پایان این تماشاگر است که رودست می خورد. او دارد با مرغ عشق خود صحبت می کند. همچنان بیننده پس از اتمام نمایش با خودش کلنجار می رود که مونولگ هایی که مهرداد با شیرین توی ذهنش رد و بدل می کند حقیقت دارد یا آنکه ساخته شخصیت پیچیده و احتمالا دو قطبی او است. می نویسم احتمالا چرا که در بازی با کت و پرت کردن روی زمین و ترس از آنکه نکند کسی در آن باشد می خواهد این را به ما نشان دهد اما کمی بعد آن را پس می گیرد و در پایان نمایش با وارد کردن مرغ عشق ریشه های روانشناسی درام را متزلزل می کند؛, ...ادامه مطلب