عارف – طوفان

با تو از دریاچه نور از دل جنگل گذشتم
گفتی هر عشقی می میره اما از تو برنگشتم

می خواستم تا دنیا دنیاست ما به عشق هم بنازیم
توی مرز ماه و دریا قصری از صدف بسازیم

توفان گرفت و چه ساده شکستی
اما چشاتو رو بغضم نبستی

عمرم گذشت و هنوز که هنوزه
سلطان قلبم تو هستی تو هستی

یادمه رنگ نگاهت رنگ رویاهای من بود
سبزه زاران تو چشمات تنها جای گم شدن بود

اسم تو طعم عسل بود تو هراس غربت من
هنوزم وقتی می خندی غصه هام فرو می ریزن

گل گلخونه من، یکی یکدونه من
روی دلتنگی شب پرده بنداز

بی تو بارون نمیاد همه دنیا قفسه
تو به من هدیه بده پر پرواز

من تو خوابای گذشته م که پر از شوق جنون بود
تو رو توی باغی دیدم که پر از بغض خزون بود

مثل یه دریا هنوزم غرق توفان نگاتم
خیلی وقته عاشقم من، عاشق سادگیاتم

هر عشقی می میره، خاموشی می گیره، عشق تو نمی میره
ما عاشق می مونیم، ما عاشق می میریم، جرم ما این تقدیره

مثل یه سایه کنارت میام آروم پا می ذارم
زندگیمو، رویاهامو، توی چشمات جا می ذارم

گاهی خوشبختی یه رازه، یه بهونه واسه بودن
ای خدا آه ای خدا کاش گوش بدی به دردای من

وقتی یه باغ زخمی به ابرا چشم می دوزه
آدم دلش می سوزه، ای خدا ای خدا

با سرنوشت و تقدیر هرگز نمیشه جنگید
دنیا هنوز دو روزه، ای خدا ای خدا