موزیک

سریال جوکر | مرثیه ای برای رویاها | یک نقد جدی سریال جوکر به کارگردانی احسان علیخانی باعث شد تا لحظاتی را در کنار خانواده بنشینم که به نظر من تنها دستاورد این سریال است. اما آنچه که باعث شد تا قلم به دست بگیرم مسائلی است که گریبان گیر نظام هنر و فرهنگ جامعه مان شده. جوکر می خنداند مخاطب و بازیکنانش را اما خندانش به مراتب سطح پایین تری از خلق موقعیتی فرهنگی – هنری دارد. در ادامه این مسائل را به صورت موضوعی بررسی و مطرح می کنم. مسئله نخست تفکیک جنسیتی: بازیکنان این سریال تا به امروز همگی مرد بوده اند و این مرد بودنشان زمخت است. منظور از ضمخت بودن آن است که گرایش مرد سالاری اگر با ارفاق به مولفان این اثر نچسبد قطعا به فیلترهای سر راهی خواهد چسبید. از نظر ایجاد حس و خلق شخصیت باید این مورد را در نظر داشت که تنها می توان در حضور جنس مخالف شخصیت خلق کرد چه مرد و چه زن نیاز به ابزاری سنجشی که در عین حال ترسِ از خراب شدن مقابل دیگری ایجاد کند، دارند. از نظر روانشناسی هیچ دو همجنسی نمی توانند احساس بحران عاطفی، لبخند یا گریه، ایجاد کنند مگر آنکه به زور متوصل شوند یا از خاطرات و رویاها حرف بزنند که آن هم در آخر منتهی به خاطره ای از جنس مخالف خواهد شد. مسئله دوم دکور: دکور عملا گفتمان بین جوامع را از بین می برد. اصلا دکور برگرفته از شرایط اقتصادی فعلی جامعه ما نیست. جامعه ای که توی صف خرید کالایی دولتی ساعت ها می ایستد، تخمه شکستن بازیکنان و میز پر و پیمان برای مهمانان را نمی فهمد. مسئله سوم مواجهه مخاطب با این محصول مواجهه درستی نیست. درواقع بیننده به خاطر جدا شدن از افکار منفی و صرفا به خاطر ایجاد لحظات کاذب شادی آن را انتخاب می کند؛ این در حالی است که اگر , ...ادامه مطلب